divent (lodenn gentañ)

Divent ! Immense ! 

 Un thriller Breton / Français en deux saisons que nous devons une fois encore à notre ami Yann kLec’h

Divent ! (Lodenn gentañ – Eil lodenn a-benn ar miz da zont )

Kontet eo bet din an istor-mañ gant va mamm-gozh. Un istor degouezhet dezhi pa oa yaouank, war-dro ar bloaz 1910.

E fin an hañv e oa ha kuzhet e oa an heol abaoe ur pennadig dija. Mont a rae d’he zi ha bale buan a rae bremañ, mall ganti da vezañ er gêr gant he zud… pa welas war an hent, pell dirazi, un den o tont daveti. Daoust ma oa pell c’hoazh, e veze klevet mat trouz pounner e votoù. Merzet mat a veze trolinenn an den war an oabl ruz-teñval, du-hont, war-du ar c’huzh-heol.

Tostaat a rae … Neuze e verkas va mamm-gozh e oa bras–iskis ar c’hrouadur. Ken bras , ken uhel eget ar c’hleuzioù goloet gant al lann a vorde an hent !

-« O biskoazh ! Ur ramz ! »a soñjas .

   Klevet he doa bet kaozeal diwar-benn krouadurioù dreistordinal er vojennoù a oa kontet gwechall e-pad ar veihadegoù gant ar re –gozh. Met eviti ne oa ket gwir an traoù-se. Ya, met se ! Bremañ e oa un afer all ! Bez e oa unan eus ar c’hrouadurioù-se dirazi !

Petra ober neuze ? Mont da guzhat er c’hoajoù tro-dro pe chom war an hent ?

Divizout a reas da c’hortoz hep fiñval . An den ne oa ket pell ken deus outi bremañ. Met teñval e oa deuet da vezañ ha diaes e oa dezhi merzout mat anezhañ.

( da heuliañ )

                                                                                              Yann Klec’h, miz Ebrel  2018

Immense ! (1° épisode – 2° épisode le mois prochain)

Cette histoire m’a été racontée par ma grand-mère. C’est une histoire qui lui est arrivée alors qu’elle était jeune, autour de 1910 .

C’était à la fin de l’été, le soleil était déjà couché depuis un petit moment. Elle rentrait chez elle et marchait d’un bon pas dans la hâte de se retrouver avec les siens à la maison…lorsqu’ elle vit sur le chemin, loin devant elle, un homme qui venait dans sa direction. Bien qu’il fut encore loin, on entendait distinctement le bruit lourd de ses sabots. La silhouette de l’homme se détachait sur le ciel rouge sombre, là-bas, du côté du couchant. Il approchait…C’est alors que ma grand-mère remarqua que la créature était gigantesque. Aussi grande, aussi haute que les talus couverts d’ajoncs qui bordaient le chemin !

-« Oh ça alors ! Un géant ! » pensa -t-elle

Elle avait entendu parler de créatures extraordinaires dans les légendes que les vieux racontaient autrefois lors des veillées. Mais pour elle, ces choses-là n’étaient pas vraies. Oui, mais maintenant , c’était une autre affaire ! Une de ces créatures se trouvait là, devant elle !

Que faire alors ? Se cacher dans les bois alentours ou rester sur le chemin ? Elle décida d’attendre là sans bouger. L’homme n’était plus loin d’elle maintenant , mais l’obscurité qui était tombée ne permettait pas de bien le distinguer. ( à suivre )